Lekka księżniczka i inne baśnie

Jest drugi dzień jesieni. Po całym dniu zmęczona wracam do domu. W głowie obrazki z bajek, piosenki dla dzieci, trudne równania matematyczne, trochę zmęczenia teraźniejszością i sporo lęków o przyszłość. Doświadczenia minionego dnia przepływają przez głowę, jest to ruch jednostajnie przyspieszony, idą w szeregu coraz szybciej, tak że ciężko się skupić na jednej rzeczy. Nalewam ciepłej wody do wanny, dodaję trochę olejku z mniszka lekarskiego, achhh ten zapach. W rogu, tuż niedaleko podstawowych przyrządów „toaletowych” (a w zasadzie rzec by można „kąpielowych”) stoi kubek ciepłej herbaty z nutą owoców leśnych zaparzony już po raz drugi z tej samej mieszanki. W międzyczasie tworzę notatkę, na kartce zapisanej z jednej strony już mało istotnymi informacjami, z planem na dzień kolejny (wszak nietaktem byłoby zapomnieć o którymś z uczniów z korepetycji). Po chwili, która pozostawiła za sobą spory bałagan na biurku, zanurzam się w ciepłej wodzie i daję odpocząć mojej głowie. Zmysły sycą się miękkością piany, zapachem olejku, smakiem herbaty, ciepłem wody i przytulnością pomieszczenia.

Introwertyzm. Cicha moc

Dzisiaj powiem wam parę słów o książce, która została napisana o mnie i dla mnie. Cieszy mnie to ogromnie, że ktoś przejął się „problemem” introwertyków i napisał o nich książkę, która jest napisana językiem prostym i zrozumiałym dla każdego. „Introwertyzm. Cicha moc” pani Karin Ackermann-Stoletzky to książka, którą naprawdę warto mieć na swojej półce w biblioteczce.

24 godziny kochania

24 godziny, tyle zajęła mi lektura książki ojca Krzysztofa Popławskiego. Aż 24 godziny, choć możnaby ją przeczytać w jedną godzinę. Tylko 24 godziny, bo czytając ją refleksyjnie można czytać i rok. To jedna z tych książek, do których warto wracać i które same wracają w naszych myślach.

Książka „24 godziny kochania” wydana przez wydawnictwo W drodze to zbiór opowiadań zawierających historie ludzi znajdujących się w różnych miejscach na świecie. Są to historie w których w jednym miejscu spotyka się przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Decyzje podjęte w przeszłości rzutują na dzisiaj, a to na co decydują się bohaterowie dzisiaj ma wpływ na ich „jutro”. Przenikanie dotyczy nie tylko czasu, ale także i historii poszczególnych bohaterów- czytając kolejne opowiadania odkrywamy połączenie losów bohaterów z decyzjami, które podjęli inni ludzie opisani wcześniej (za każdym razem wywoływało to we mnie uśmiech i pobudzało moje komórki mózgowe do szybkiej pracy i przypomnienia sobie którego z  poprzednich bohaterów dotyczy dyskretnie wspomniane zdarzenie w obecnej historii). Historie można czytać też całkiem osobno, bez powiązania z innymi, lecz stracimy wtedy jedną z większych zalet tej książki.

Kecharitomene

Dzisiaj chciałabym się podzielić krótką refleksją po lekturze książki „Kecharitomene. Odkryj Jej niesamowity sekret i wejdź w swoje przeznaczenie” księdza Dominika Chmielewskiego SDB. Muszę przyznać, że sięgałam po tę książkę z ciekawością, ale też i pewną dozą niepokoju. Na szczęście niepokój okazał się nieuzasadniony.

Moja początkowa styczność z treściami, które można się dowiedzieć z książki była w Krakowie. W czasie Adwentu (jak dobrze pamiętam) podczas wspólnotowych śniadań w milczeniu parokrotnie sluchałyśmy nagrań księdza Dominika. To co zapamiętałam najbardziej to ten charyzmatyczny i jakże wyciągający z porannego letargu i ospałości głos księdza. Treści pamiętam mniej, gdyż głównie zakodowałam tę jakże trudną formę przekazu treści odbywającą się o poranku. 🙂

Sposoby definiowania powołania w literaturze przedmiotu

Jak zapewne niektórzy z was kojarzą prawie rok temu broniłam pracę licencjacką o temacie: „Towarzyszenie w procesie rozeznawania powołania‒ kierownictwo duchowe a poradnictwo konstruowania życia. Projekt warsztatów rozwijających kompetencje doradcze.” Wielu z was pytało wtedy, czy podzielę się moją pracą, a tylko parę osób dostało ją na swoje skrzynki e-mail. Chciałabym podzielić się fragmentami pracy także tutaj na blogu, aby treści dotarły do większej ilości osób. Proszę was jednak o wyrozumiałość, jeśli pewne fragmenty nie będą napisane „łatwo i przyjemnie”- pamiętajcie, że jednak jest to praca naukowa. Usunęłam przypisy, ze względu na układ WordPress, gdyby ktoś był nimi zainteresowany chętnie się podzielę. Z radością odpowiem na ewentualne pytania i wątpliwości.

Sposoby definiowania powołania w literaturze przedmiotu
Potocznie słowo powołanie rozumiane jest jako posiadanie pewnych uzdolnień do wykonywania specyficznego rodzaju pracy. Jest to posiadanie pewnych predyspozycji do wykonywania czynności altruistycznych, można mieć również powołanie do pracy zawodowej, którą się wykonuje. Ze względu na to kryterium wymienia się często powołanie do zawodów społecznych, jak na przykład powołanie do bycia nauczycielem, lekarzem, prawnikiem.
W słowniku języka polskiego termin powołanie ma kilka znaczeń, w pierwszym ujęciu definiowane jest jako powołanie do życia, czyli stworzenie lub założenie nowej placówki oraz instytucji. Kolejne znaczenie słowa powołanie to powołanie do wojska, czyli obowiązek odbycia czynnej służby wojskowej. W teologii słowo powołanie rozumiane jest jako wezwanie człowieka przez Boga do pełnienia określonego stylu życia.

Msza święta Adrienne von Speyr

W ostatnim czasie czytałam książkę, która wywoływała we mnie mnóstwo wyrzutów sumienia. Wielokrotnie odkładałam ją na półkę i wracałam do niej znowu. Najczęściej sięgałam po nią w niedzielę- zapewne widząc zdjęcie i tytuł tego wpisu większość z Was wie dlaczego. Mówię o pozycji wydawnictwa W drodze pt. „Msza święta”. Jest to książka, która ratowała mnie z letargu i wzbudzała niepokój, ten dobry niepokój- motywujący do zmiany na lepsze.

Mniej więcej od stycznia moje relacje z sakramentami są dość trudne, co wywołuje wielki ból mojego serca. Przeciwnik walczy o to, bym sumienie miała spokojne, a moje drogi ze wspólnotą Kościoła zbyt często się nie przecinały. Na szczęście Pan Bóg działa na przeróżne sposoby i nie ustaje. Ostatnio coraz bardziej doświadczam tego, że Pan Bóg ma cały alfabet „planów B”, a jak będzie trzeba to dołoży literek w alfabecie.

Walka duchowa u ojców pustyni

Dzisiaj książka wydawnictwa SUMUS, zachęcająca okładka, stosunkowo mało stron, co może zachęcić także „systematycznych czytelników” (mówiąc półżartem- mam na myśli tych, którzy systematycznie sięgają po jedną książkę rocznie). Oto przed Państwem „Walka duchowa u ojców pustyni. Jak skutecznie radzić sobie z pokusami”. Jak skutecznie radzić sobie z pokusami? Może jest jakaś metoda, która raz na zawsze zakończy nasze zmagania o czystość duszy? Podtytuł książki sugeruje ciekawą lekturę, wszak kto z nas nie chciałby być skutecznym w walce z pokusami?

Dieta dla zdrowia

Upał, skwar i długie słoneczne dni bardzo wpływają na moją dietę. Zauważyłam, że najchętniej wszystkie posiłki spożywałabym w formie płynnej, a najlepiej by w większości składały się z warzyw i owoców. Moja dieta na co dzień (dieta rozumiana jako sposób żywienia, nie mam rozpisanej na kalorie itd ;)) i tak raczej nie zawiera mięsa, tylko czasem zdarzają się jego śladowe ilości. Staram się też coraz rzadziej „grzeszyć” czekoladowymi batonikami i słodkimi napojami, w zamian za to kupując batony z naturalnych składników i piję wodę z butelki filtrującej. Niestety największą trudnością w zdrowym odżywianiu jest mój słomiany zapał (przez tydzień potrafię gotować zdrowe rzeczy, a przez kolejne dwa „nie znajdę czasu” na zrobienie choć szybkiego obiadu do pracy).

Zbawienie przychodzi przez krzyż

Ostatnio ciemno, pusto, echo krzyku odbija się od ścian duszy. Nie zawsze wiadomo, czy Ktoś to słyszy. Pozostaje wiara…(?) Ale jak wierzyć, gdy ciemno, głucho, mokro i lęgną się robaki, po nich zaś nadchodzą szczury, które podgryzają to co jeszcze zdrowe. Przez podziurawione serce wylewają się resztki życia. To co utlenowane miesza się z tym co nieutlenowane, to co zdrowe- z tym co chore, to co czyste- ze ściekami, to co bezinteresowne- z pragnieniem zaspokajania swoich potrzeb, to co ubogie- z zachłannością, nadzieja z rozpaczą, a życie ze śmiercią. Nic nie wydaje się być dobre, ale też nie ma tego co złe. Wszystko zdaje się być jednolicie szarą masą, bez krawędzi, bez kolorów, bez zapachu i dźwięku. Jak rozróżnić to co daje życie, od tego co je zabiera?

W takiej, lub jeszcze gorszej, sytuacji łatwo zgubić nadzieję, pewność i kierunek obranej wcześniej drogi. Przy nadejściu cierpienia najłatwiej jest znaleźć winnego i na niego przerzucić całą odpowiedzialność za zaistniałą sytuację, można też schować się w swojej izdebce i na świat zerkać tylko sporadycznie ze szczeliny utworzonej z uchylonej kołdry. Zdarza się też wziąć całą odpowiedzialność na siebie i tylko czekać, aż nadejdzie śmierć, bo wszak po co żyć, skoro jesteśmy tak beznadziejni i aż tak dużo zawalamy. Mogłabym wymieniać w nieskończoność trudy i przeciwności jakie pojawiają się w naszej głowie i sercu, ale nie byłabym w pełni zgodna ze swoim sumieniem, gdybym nie wspomniała o tym nigdy nie gasnącym światełku na dnie mojej duszy. Śmiem przypuszczać, że ma je każdy z nas. I choćby nie wiadomo jak się nie waliło często pomaga ono przetrwać „jeszcze 5 minutek” tego horroru, jakim czasem wydaje się być życie. „Zbawienie przychodzi przez krzyż” tytuł książki księdza Krzysztofa Kralki SAC według mnie tłumaczy tę moc siły, która pomaga nam nawet w najtrudniejszych momentach. Jest to siła, która pochodzi nie z nas, a płynie prosto z krzyża Chrystusa.

Porzucone sutanny

Ostatnio w Polsce (i nie tylko?) dość powszechnie poruszany jest temat kapłaństwa. Wypowiadają się prawie wszyscy. Jedni od razu osądzają wszystkich kapłanów przyklejając im łatkę pedofilów, inni wypowiadają się na temat podatków i Funduszu Kościelnego, jeszcze inni chcieliby wmówić każdemu księdzu, że jest ojcem co najmniej kilkorga dzieci. Nie brak też tych, którzy pozostawili bezpośredni atak na księży na rzecz podsuwania propozycji dotyczących zniesienia celibatu, kapłaństwa kobiet czy też powszechnego sprawowania sakramentów przez świeckich i oczywiście zniesienia spowiedzi indywidualnej na rzecz tej powszechnej. (sic!) Po „przeciwnej” stronie barykady stoją ci, którzy wychwalają kapłanów pod niebiosa nie pozwalając im być ludźmi, którzy jak wszyscy grzesznicy popełniają błędy. Są to ludzie, którzy nie dopuszczają jakiegokolwiek braterskiego upomnienia dla kapłanów, gdyż ich wszystkich kanonizowali już za życia. Tacy ludzie rozwiną czerwony dywan przed przechodzącym kapłanem i nie pozwolą mu na jakiekolwiek samodzielne działanie, bo jak to ksiądz mógłby sam sobie zrobić herbatę…